تارنمای رسمی عبدالحمید خدایاری

راهکارهای مؤثر اولیای خانه و مدرسه برای مشارکت پذیری بیشتر در آموزش فرزندان
مقدمه
     به طور كلي اكثر پدران و مادران به فعاليتهاي آموزشي فرزندان خود علاقه مند بوده و درفراهم ساختن امكانات و تسهيلات لازم براي تحصيلات موفقيت آميز فرزندان خود ازهيچ كوششي فروگذارنمي كنند. در واقع هر پدر و مادري خواهان موفقيت فرزندان خويش است.
     برمبناي يك احساس وسنت ديرين مشخصترين مسئوليت خانواده درقبال زيست و رفاه فرزند خويش درتامين غذا، پوشاك، مسكن، بهداشت و تربيت خلاصه شده است.غذا و پوشاك و مسكن درچارچوب تسهيلاتي كه خانواده براي خود فراهم مي كند تامين مي شود.دراين سه زمينه فرزندان خانواده ها در كنار ديگر افراد خانواده از امكاناتي كه نيازهاي آنها را رفع مي كنند بهره مند مي شوند.
     بهداشت فرزندان خانواده دردو بعد مراقبت و پيشگيري و درمان يكي با مسووليت و كوشش خانواده وديگري با مباشرت پزشك وسازمانهاي درماني شكل مي گيرد. پدرومادر به انگيزه علاقه اي كه به حيات و سلامت فرزند خويش دارند، به فراخور امكانات اجتماعي و اقتصادي خود براي حفظ سلامت فرزند خويش اهتمام دارند.
     درمساله تربيت به ويژه ازلحاظ جنبه هاي عمومي اغلب نقش خانواده كمترازآن است كه انتظار مي رود.
     شرايط اجتماعي امروز وضعي پيش آورده است كه درمجموع كوشش هاي پدرومادر، آن تلاش عمده اي كه به هدف مشخص تربيتي متوجه باشد تقريبا جايي ندارد ودستخوش اغماض و بي توجهي است. اولياي بعضي از خانواده ها هنوز تصورمي كنند كه وظيفه پدرومادرتهيه امكانات مالي ومادي وتامين نيازهاي اوليه فرزندان است وكارتربيتي را بايستي به مدارس واگذاركرد وبا اين نقطه ديد كه مساله تربيت به مدرسه محول است ازمهمترين نيازهاي دوره رشد فرزندان خويش بي توجه مي گذرند واحتمالا به محض مشاهده رفتارنابهنجار درفرزندان خود مدرسه ومعلم و ديگرعوامل تربيتي مدارس را مقصر مي پندارند.
     درجامعه امروزمدرسه عملكرد تربيت كودكان را درچارچوب هدفها وبرنامه هاي مشخص تربيت عمومي عهده دار مي باشد.آموزش وپرورش عمومي به نيازهاي تربيتي هرگروه درقالب هدفهاي كلي تربيتي ورشد، كم وبيش پاسخ مي دهد اما طبيعت هرفرد را ويژگي هايي است كه در قالب برنامه هاي عمومي نمي گنجد وبه چاره جويي واعمال روش هاي خاص نياز دارد.

دنباله در ادامه مطلب